Δύσκολος προϊστάμενος

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη δουλειά τους με τους άμεσα προϊστάμενούς τους. Ζήτημα πολύ σοβαρό αν σκεφτεί κανείς ότι στη δουλειά αφιερώνω, στην καλύτερη περίπτωση το 1/3 της ημέρας μου. Δηλαδή μιλάμε για το 1/3 της ζωής μου! Ποσοστό πολύ σημαντικό για να το αγνοήσω και να προσποιηθώ ότι “δεν με αγγίζει”.

Γνωρίζοντας ότι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να επηρεάσω είναι ο εαυτός μου και προσπαθώντας να μου εξασφαλίσω μία κατά τον δυνατόν πιο ήρεμη καθημερινότητα, τί μπορώ να κάνω για να αντιμετωπίσω τέτοιες “δύσκολες” καταστάσεις;

Η απάντηση είναι η ΔΡΑΣΗ. Δράση και ως προς τον ΕΑΥΤΟ μου και ως προς τη ΣΧΕΣΗ με τον προϊστάμενό μου.

1. Να δω το δικό μου μερίδιο ευθύνης
Σε κάθε σχέση που αντιμετωπίζει προβλήματα, κάθε άτομο φέρει ένα μερίδιο ευθύνης. Μπορεί να μην είναι ισότιμη η ευθύνη 50-50, μπορεί να είναι 5-95. Ακόμα και πολύ μικρό να είναι το δικό μου μερίδιο, χρειάζεται να το εντοπίσω και να δω τί μπορώ να κάνω για αυτό.
Πόση βαρύτητα δίνω στις οδηγίες που μου δίνει κάθε φορά ο προϊστάμενός μου; Πόσο εστιασμένη είμαι στα αποτελέσματα και στους χρόνους που μου ζητάει; Πόσο ευέλικτη είμαι στις αλλαγές των προτεραιοτήτων και των στόχων που μου βάζει;
Ας εστιαστώ στο τί μπορώ να βελτιώσω στη δική μου στάση και συμπεριφορά και σίγουρα αυτό θα βοηθήσει στη βελτίωση της σχέσης μας.

2. Να κατανοήσω την ανθρώπινη πλευρά του άλλου
Κάθε “δύσκολος” προϊστάμενος δεν παύει να είναι άνθρωπος. Με τα δικά του ελαττώματα και αδυναμίες, αλλά και με τη δική του προσωπική καθημερινότητα. Δε μπορώ να γνωρίζω τί κρύβει η προσωπική ζωή του καθενός. Τι προβλήματα προσωπικά, οικογενειακά ή ακόμα χειρότερα υγείας μπορεί να αντιμετωπίζει ο άλλος άνθρωπος και αυτή η κατάσταση να μην τον βοηθάει να διαχειριστεί σωστά το ανθρώπινο δυναμικό που έχει στην ευθύνη του.

3. Να τον βοηθήσω να διαχειριστεί το άγχος του
Η Κάρεν Χόρνευ στο βιβλίο της “Ο νευρωτικός άνθρωπος της εποχής μας” αναλύει διεξοδικά το πως “το άγχος αποτελεί πηγή εχθρικότητας”. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο εχθρικό, τις περισσότερες φορές υπάρχει μέσα του κάτι που τον αγχώνει. Και βέβαια όταν μιλάμε για άγχος, πίσω από αυτό ενυπάρχει πάντα ο φόβος. Αν μπορέσω να απαγκιστρωθώ από την αρνητική συμπεριφορά του προϊσταμένου μου, εσταστώ στο τί μπορεί να τον αγχώνει στο συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε, και προσπαθήσω να βρω μία αποτελεσματική λύση που αίρει το άγχος του, τις περισσότερες φορές θα αρθεί και η επιθετική του συμπεριφορά.

4. Να νιώσω συμπόνοια για αυτόν
Οι “δύσκολοι” άνθρωποι χρειάζονται κυρίως τη συμπόνοια μου. Είναι γνωστό από την ψυχολογία ότι ο κάθε άνθρωπος φέρεται στους άλλους με τον ίδιο τρόπο που φέρεται στον εαυτό του. Αν λοιπόν ένας προϊστάμενος μου φέρεται με σκληρότητα, επιθετικότητα, προσβλητικότητα, θα με βοηθήσει να σκεφτώ ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφερεται στον εαυτό του. Είναι το ίδιο σκληρός, επιθετικός, προσβλητικός όταν απευθύνεται στον εαυτό του για αυτά τα οποία έκανε ή δεν έκανε. Και αν εγώ αντιμετωπίζω αυτή τη συμπεριφορά μερικές ώρες την ημέρα που αυτός ασχολείται μαζί μου, τί να πει ο καϋμένος ο εαυτός του που αντιμετωπίζει αυτή τη συμπεριφορά 24 ώρες το 24ωρο!

5. Να νιώσω ενσυναίσθηση
Ας προσπαθήσω “να μπω στα παπούτσια” του. Ας αναλογιστώ την πίεση που αντιμετωπίζει ένα στέλεχος, τα στενά χρονικά περιθώρια μέσα στα οποία καλείται να λειτουργήσει, την εναλλαγή των θεμάτων που του ζητείται να διαχειριστεί και όλα αυτά αντιμετωπίζοντας και αυτός με τη σειρά του κάποιον άλλον “δύσκολο” προϊστάμενο. Και επιπλέον έναν “δύσκολο” υφιστάμενο σαν και εμένα, που έχοντας ανάγκη από μία πιο “προσωπική” και πιο “ανθρώπινη” συμπεριφορά που δεν εισπράττω, πιθανά τον “πληρώνω” με μούτρα, χαμηλή επίδοση και καθυστερήσεις. Πίεση δηλαδή και από “πάνω” και από “κάτω”!

6. Αποδοχή της διαφορετικότητάς του
Να αποδεχτώ ότι έχω να κάνω με έναν διαφορετικό, δύσκολο για μένα άνθρωπο. Δεν έχει κανένα νόημα να αναλώνομαι στην γκρίνια και στο τί θα μπορούσε να γίνει αν άλλαζε ο άλλος άνθρωπος. Ο άλλος άνθρωπος είναι αυτός που είναι και ακόμα κι αν αποφασίσει να αλλάξει αυτό θα το κάνει γιατί εκείνος το αποφάσισε για τον εαυτό του και όχι για να μου κάνει εμένα τη ζωή “εύκολη”.

7. Αποφυγή
Και πάντα ως τελευταία λύση υπάρχει η λύση της αποφυγής. Όταν βλέπω ότι σήμερα ο προϊστάμενός μου δεν είναι στις “καλές” του, μπορώ απλά να τον αποφύγω. Θα προσπαθήσω να έχω όσο γίνεται λιγότερο διάλογο μαζί του, πιθανά κάποια θέματα να του τα επικοινωνήσω με e-mail και όχι προφορικά ή να μεταφέρω θέματα που δεν είναι επείγοντα για άλλη στιγμή (όχι πάντως είς βάρος της δουλειάς).

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πάντα να θυμάμαι ότι η ζωή μου είναι δική μου ευθύνη και κανενός άλλου. Πάντα ΕΓΩ είμαι αυτή που χρειάζεται να δράσω για να αλλάξω τη δική μου καθημερινότητα, και οφείλω να το κάνω αν θέλω να είμαι ψυχικά υγιής και σωστή απέναντι στον εαυτό μου.